7.9 C
Pontevedra
Venres, 29 de Marzo de 2024
Máis

    Tag: opinión

    O que ten que ser ten moita forza: pois que sexa Agora!

    Hai menos dun ano, en vésperas das eleccións municipais, compartía nesta sección a través de dous artigos algunhas reflexións coas que pedía o voto para o BNG en Ponteareas. Dicía entón que non deixaba de sorprenderme a rapidez coa que transcorre o tempo e a vida e a velocidade vertixinosa que acompaña aos acontecementos e procesos sociais e políticos.

    Ponteareas diante das eleccións (II): a Xeración do cambio, un recordo para que a Historia non se repita

    “De onde vimos? quen somos? onde imos?”. O título do cadro de Paul Gauguin e a letra da coñecida canción de Siniestro Total son interrogantes filosóficos que, aplicados ao mundano proceso electoral no que estamos inmersos, serven para lembrarnos que os procesos histórico-políticos son dinámicos e, polo tanto, teñen unha xénese no pasado que explica un presente que, á súa vez, condicionará o futuro decorrer dos acontecementos. A recente historia de Ponteareas non é unha excepción e, a poucos días das eleccións municipais, convén lembrala para non estar condenados a repetila.

    Ponteareas diante das eleccións (I): David contra Goliat e a utopía feita realidade

    Botando unha ollada atrás un non pode deixar de sorprenderse da rapidez coa que transcorre o tempo e a vida. Unha velocidade vertixinosa que tamén acompaña aos acontecementos e procesos sociais e políticos e que explica a facilidade coa que a sociedade pode esquecer tan axiña o seu pasado e, sobre todo, en política, ignorar de onde vimos, onde estamos e cara onde nos diriximos. Esquecemento dos que viviron eses procesos, mais tamén descoñecemento comprensíbel por razóns biolóxicas e xeracionais dos que daquela non naceran ou eran uns cativos.

    Ponteareas e a filla pródiga: o novo espectáculo do Circo da Dereita

    Aínda que o pareza, non é un déjà vu, non. É real como a vida mesma. A dereita en Ponteareas regresa ao seu pasado, non sabemos se por convicción nostálxica ou, como parece máis evidente, por non atopar nada mellor que ofrecer.

    ¡Galicia negra!

    En estos últimos días, mejor dicho ya semanas, estamos volviendo a la cruda realidad de ver a nuestra Galicia de nuevo ennegrecida por el humo y por los incendios. No es algo que nos pille de sorpresa, por desgracia ya es algo habitual desde hace muchos años aunque, este año, se ha adelantando en el tiempo, ya que lo que solía ocurrir principalmente a finales de verano, debido a la climatología de este año, ya está sucediendo en estos meses.

    ¡Hogueras de San Juan!

    Ha pasado la noche de San Juan y parece que todo vuelve a la normalidad. Si, porque se han vuelto a ver grupos de gente en las playas como si el virus no hubiera existido nunca. Me pregunto, si también será culpa de Rusia que el virus hubiera desparecido, porque ya todo el mundo está actuando como si nada. ¡Ah! espera, en los hospitales sigue habiendo gente ingresada con el covid y que todos los días sigue falleciendo enfermos a causa de esta enfermedad... pero ya no es noticia porque en la prensa apenas aparece en letra pequeña.

    Batidoras con ruedas

    Hace algún tiempo, un empresario del sector del automóvil llamó a los coches eléctricos, 'batidoras con ruedas'. La verdad que es un apelativo curioso para designar un elemento que ha sido tan importante en nuestras vidas, que se ha convertido en prácticamente en indispensable, pero que se va a volver en un artículo de lujo porque su precio no va a ser el de una batidora.

    ¡La culpa es de Putin!

    La verdad que ese gran desastre que se está produciendo en Europa, en pleno s. XXI, nos lleva a algo que parecía que ya teníamos olvidado como es una guerra con todas las consecuencias que ello conlleva. Destrucción, muerte, pobreza, desesperación... cualquier adjetivo negativo que se nos pueda ocurrir...

    ¡No a la guerra!

    Estas últimas semanas se han visto convulsionadas por una nueva guerra en territorio europeo y es que no ha habido siglo en la historia de Europa, desde la existencia de los reinos, que no hubiera alguna guerra. Es un mal endémico que arrastramos en nuestro ser y no nos lo sacamos de encima. Estamos en pleno s. XXI, cuando se suponía que habíamos superado dichas situaciones, que el ser humano debería de alcanzar un más alto grado de conciencia y preocuparse por el bienestar del mismo y del planeta, pero está claro que no.

    ¡País de pandereta! Parte febrero 2022!

    Volvemos con una edición más del país de pandereta. Ya he perdido la cuenta así que la vamos a nombrar por el mes en el que nos encontramos. Hace unos días, en el Congreso de los Diputados, esa cámara que se supone que representa a todos los ciudadanos de éste país pero en los que no todos tenemos la misma importancia –los votos de uno preponderan sobre los votos de otros ciudadanos– pero es es otro tema, resulta que se votó por la Reforma Laboral que nos ha presentado nuestro gobierno.

    De paso, voy a urgencias

    El acceso a la atención sanitaria en nuestro país lo constituyen los centros de atención primaria. Mediante consultas ordinarias o urgentes, en horario de mañana y tarde, o en los centros de atención continuada durante la noche, fines de semana y/o festivos se resuelven la mayoría de los problemas de salud que acontecen sin tener que acudir al hospital.

    ¡Llega el 2022! el año de los patitos… ¡esperemos que no feos!

    Ha finalizado el año 2021, ese que todo el mundo decía que iba a ser el de la recuperación, el del adiós del dichoso Covid. Ilusos. Algunos pensaban que al comenzar el 2021, con las vacunas ya comenzando a administrarse a la población, el dichoso virus iba a desaparecer cómo un mal sueño. La realidad ha resultado ser muy diferente.

    ¡Nueva normalidad!

    Llevamos ya algún tiempo escuchando eso de la nueva normalidad, y la verdad, es que no tengo nada claro el concepto, porque lo que estoy viendo por las calles es que muchos están actuando como si nada hubiera ocurrido, gente sin mascarillas, grupo de personas reunidas en terrazas fumando, centros comerciales abarrotados...

    ¡Galicia profunda!

    Hace unas semanas, Galicia saltó a la palestra por el dictamen de una jueza de Marbella que le retiró la custodia de un hijo a su madre por llevárselo a vivir a la "Galicia profunda". Tengo que reconocer que no he leído el auto y por lo tanto quiero pensar que una persona como una jueza, a la que se presupone cierto nivel cultural y un cierto grado de sentido común, que haya incluído esos términos en el mismo, ha sido un desliz. De ser un acto meditado demuestra el grado de ignorancia existente en éste país.

    Sentir común

    Allá por el año 2014, el lema de una gran compañía "gallega" se dejó sentir por nuestro pueblos y ciudades. Si os fijáis, lo he puesto entre comillas lo de gallega porque, de eso, lo único que tiene es el dinero de todos nosotros. Comencemos por el principio y no vamos a dar nombres porque la mayor parte de nuestros lectores ya saben o empiezan a intuir a lo que nos vamos a referir.

    ¡Ponga un volcán en su vida!

    Las generaciones actuales, sin lugar a dudas, van tener bastante que contarles a sus nietos. Hemos vivido una fuerte crisis económica (la de las famosas subprime), hemos padecido, y seguimos sufriendo, la primera gran epidemia global del siglo y ahora, además, tenemos el "maravilloso" espectáculo del volcán de La Palma, algo que no se podía ver en nuestro país desde hace muchos años, así que para llevar poco más de 21 años de siglo, pues no está nada mal, pero como sigamos a este ritmo...

    ¡Indultos!

    Hace unas semanas fue la época de los indultos. Por un lado, se indultaron a los "díscolos catalanes" que quisieron "separarse de la madre patria" para ocultar las vergüenzas de tantos años de corrupción ya que, si no no se entiende. Ni historia ni, sobre todo los datos económicos, lo sostienen por ningún lado.

    Tarifa Valle

    Cuando estoy escribiendo este comentario lo estoy haciendo en el período de la 'tarifa valle', ya que nuestros queridos representantes han aprobado las tarifas eléctricas 2.0TD (en mi época de amante de los automóviles eso significaba que estamos ante un vehículo con motor turbo diésel de dos litros de cilindrada, pero cuando hablamos de tarifas eléctricas., vete a saber).

    Proyecto 2050

    Llevamos algo más de un año de pandemia, algo que muchos científicos decían que podía pasar, que algunos gurús de Silicom Valley vaticinaban e incluso alguno ahora se está llevando la culpa de que ha sido uno de los que lo han provocado –llámese el creador del 'ventanas'. Nuestro Gobierno, que no lo vió ni cuando ya estaba en nuestro territorio, quiere ahora vaticinar lo que va a pasar o cómo tiene que ser el 2050. La verdad parece una tomadura de pelo.

    Ata sempre alcalde!

    Que comezo de semana máis triste cando me comunicaron o falecemento de Pepe Represas, alcalde de Ponteareas hai uns días. Coñézoo desde tempos mozos e sei moito das súas inquedanzas sociais a través dos anos. A súa vida foi unha continúa loita polas causas xustas e polos máis desfavorecidos.

    El mundo está loco

    Por si no fuera poco con la que nos está cayendo con el dichoso Covid, los gobernantes –y no sólo los nuestros– se quieren encargar de poner a los ciudadanos las cosas todavía mucho más complicadas. Por un lado, nuestros queridos mandatarios europeos –que llevan prometiendo desde hace un año ayudas para superar los estragos económicos causados por la pandemia pero que de momento, ni aparecen, ni se le esperan–, siguen negociando en Bruselas, y por supuesto, cobrando sus fabulosas dietas aunque por allí ni aparezcan.

    ¡¿Libertad?!

    Hace unas semanas decía Spain is different y hoy me vuelvo a reafirmar en lo dicho. El estado de alarma se acabó en España ante la inoperancia de nuestros políticos; todos ellos, del primero al último, me da igual el color. Nadie ha sido capaz de plantear una alternativa al mismo después de año y pico de pandemia.

    ‘Spain is different’

    Da la sensación de que en España vamos por libre. Que no estamos viviendo la mayor crisis sanitaria de éste siglo y que, probablemente, acabe causando la mayor crisis económica hasta el momento porque, si seguimos así, la crisis de las subprime va a ser una broma en comparación con la crisis del Covid.

    ¡Corred insensatos!

    Hace unos días, escuchando un disco del compositor austríaco Gandalf (la verdad, es que si buscáis una foto de él, podréis encontrar semejanzas con el personaje del mismo nombre del Señor de los Anillos), me vino a la mente la frase que pronunciaba dicho personaje en una de las escenas dirigiéndose a los demás miembros que estaban surcando con él la aventura. Eso mismo nos lo deberíamos de decir a nosotros mismos con todo lo que está cayendo en nuestro país.

    Los ciclistas…

    Ante todo señalar que, con éste comentario, no es mi intención ofender a ningún ciclista ni mucho menos. Tengo buenos amigos que en su tiempo de ocio cogen la bicicleta y, yo mismo, hace muchos años también la utilicé (espero que sea cierto lo que dicen de que nunca se olvida lo de montar en bicicleta, que hace ya tantos años que no subo en una que no lo tengo yo muy claro...), pero es que a veces se miran situaciones en nuestra calles que me hacen pensar.

    ¡Culpables!

    Cuando estoy escribiendo estas letras, en nuestra tierra todavía siguen vigentes las restricciones provocadas por la pandemia del Covid. Las mismas que provocan que ciertas localidades estén confinadas sin que la población pueda salir o entrar de ellas, salvo por causas justificadas, y que los negocios de restauración sigan cerrados al público salvo para servicios de recogida o entrega a domicilio.

    La clase política española, ¿qué hemos hecho para merecer esto?

    En febrero de este año, escribí en este mismo periódico, un artículo sobre el proyecto del actual gobierno, de elaborar unos nuevos presupuestos, con un marcado acento social; los vigentes son de la era Montoro. Entonces me centré en los problemas que podía acarrear, un incremento del gasto público cierto, basado en una previsión de ingresos, que como mínimo, podía calificarse de excesivamente optimista y muy poco fiable. Hoy nada de eso tiene el menor valor.

    Leyenda urbana

    En estos días, lo más fácil sería hablar del coranavirus y alguno, al leer el título, podría pensar que queríamos hablar del mismo y entrar en la dinámica de las teorías conspiranoicas en las que, algunos nombres conocidos de nuestro país de la cultura y otros ámbitos, han querido fomentar, sin que se sepa muy bien el motivo. Hay que ver el daño que tanto unas cosas como las otras están causando a lo largo y ancho de éste planeta y que tan duramente ha golpeado en nuestro país, porque solo hay que ver las cifras para darse cuenta de ello. Pero, de momento, dejaremos ése tema.

    Ennio Morricone, la injusticia de Hollywood y un hombre de fe

    Hace unos días nos ha dejado el gran Ennio Morrionce, una de las clamorosas injusticias de los Oscar de Hollywood, un hombre conocido principalmente por su faceta de compositor de Bandas sonoras que nos dejó títulos inolvidables y que está considerado como uno de los grandes maestros de la música del cine.

    ¡Somos unos insensatos!

    Hace unos meses, en este país se declaró la mayor pandemia de este siglo. Unha situación que ningún habitante de esos lares recordaba, porque la famosa gripe española, aunque lleve su nombre, no se originó en España sino que por intereses políticos y económicos quedaba mejor echarnos a nosotros la culpa.

    De vagariño faise mellor o camiño

    De sobra é coñecido que pasamos por unha situación totalmente inusual, excepcional e imprevista e como tal temos que actuar de xeito igual de excepcional para o que viña sendo o noso “normal” xeito de vida. E o primeiro e primordial é tomarnos a vida dun xeito máis pausado, reflexivo e empático (isto é especialmente importante).

    ¿Realmente somos propietarios de algo?

    Antes, se decía que el mundo estaba dividido en dos bloques, el comunista y el capitalista. En el primero de ellos no existía, supuestamente, la propiedad individual, todo pertenecía al Estado para que este repartiera con el pueblo, otra cosa después es cómo se hacía ese reparto y hoy no vamos a entrar en esos "pequeños" detalles.

    Bendito y maldito mar

    El mar. Esa inmensidad que nos rodea, esa fuente de vida que tanto nos da; ese que los que somos de tierra adentro soñamos de pequeños con ver y tocar y que, cuando miramos al horizonte, parece unirse con el cielo... nos da su confianza, nos invita a zambullirnos en él, deja que nuestros barcos naveguen sobre sus olas, que echemos las redes para aprovecharnos de sus peces y que nos confiemos. Sin embargo llega un día en que Poseidón se enfurece y nos demuestra quién es el Rey.

    Lento languidecer

    Esta semana salió en la prensa que la oficina de correos de un pueblo de nuestra comarca, había cerrado definitivamente. Es una triste noticia que no hace más que ahondar en el gran problema de nuestras comarcas, la despoblación que vienen sufriendo desde hace muchos años y que va haciendo que cada vez tengan menos servicios.

    ¡Me importa un comino!

    Me hubiera gustado empezar con un ¡Feliz Año para todos!, algo que por supuesto deseamos pero, en estos primeros días del año en los que por fin vamos a tener presidente en éste país, después de dos elecciones, más de trescientos millones de euros gastados y después dicen que no hay dinero par subir las pensiones, cada vez más recortes en la sanidad,...

    COP

    La verdad es que durante estos días muchos de los mentideros, perdón, quería decir de los noticieros nacionales, se han olvidado del fútbol y del problema con Cataluña para comenzar con la COP25, dedicando gran espacio a comentar la cumbre.

    La escuela nórdica

    No, hoy no vamos a hablar de ningún estilo de juego de fútbol. Los nórdicos, se dice que juegan al estilo inglés así que ya no nos serviría. Tampoco vamos a hablar de algún estilo musical, aunque algún seguidor nuestro y escritor en éste medio, igual nos podría enseñar algo sobre algún estilo llegado de los países nórdicos relacionado con la música y quemas de iglesias... tendremos que convencerlo para que no haga algún pequeño reportaje, que seguro que nos podría resultar muy ilustrativo...

    ¡Muchas gracias Sr. Presidente!

    Quiero agradecer a nuestro querido oresidente, eso sí, en funciones, la buena gestión realizada con la segunda convocatoria electoral en menos de un año. Gracias a ella se han logrado varias cosas. En primer lugar, que cada español sea un poco más pobre, no en vano, se han gastado alrededor de 140 millones de Euros par las mismas.

    ¡Estudiar no es un derecho!

    Estudiar no es un derecho. Una frase que he escuchado la pasada semana mientras miraba los mentideros de la 'caja tonta' y, la verdad, es que llevo desde entonces dándole vueltas a la frase, al contexto y a la persona que la pronunció.

    Incendiarios

    Por desgracia, es una palabra demasiado conocida para los gallegos, la de los incendiarios. Pero hay varios tipos de incendios. Están los de sobra conocidos por todos nosotros que año tras año destruyen nuestros bosques haciendo que nuestros hermosos paisajes verdes se conviertan en negro carbón o los que en California siguen devorando árboles, coches y casas, o los que sufrieron los habitantes de Barcelona en en sus calles.

    LIBROS

    A pegada de «Ronsel»

    A editorial Galaxia vén de recuperar a súa vella colección «Ronsel», concibida nos anos 80 para darlle cabida «a novas voces e a novas temáticas das nosas letras», en palabras da propia editorial. Daquela, foi o espazo no que se deron a coñecer algúns autores que, andado o tempo, acadarían sona no noso sistema literario, como foi o caso de Darío Xohán Cabana ou Miguel Anxo Murado. Nesta nova andaina e, polo de agora, estréase con dúas publicacións, pero anuncian novas sorpresas ao longo de todo este ano.

    Dores Tembrás, «Enxertos»

    A nostalxia é unha materia prima habitual á hora de escribir poesía, mais non fai falla chegar a tanto. Se, a cotío, esa nostalxia leva implícita certa dose de tristura morriñenta para lembrar tempos pretéritos, non sempre ten que ser así, como demostra Dores Tembrás no seu último poemario, «Enxertos». Dores mergúllase na súa propia memoria, na súa infancia na aldea e na mocidade urbanita, para poñer en práctica unha modalidade de nostalxia leda e luminosa, alonxada de tristuras e saudades

    Queridos Reis Magos…

    Nas cartas aos Reis Magos de Oriente nunca debe faltar unha boa dose de literatura, sexa cal sexa a idade do receptor. Neste andel, como facemos sempre, queremos aportar algunhas recomendacións dirixidas aos máis pequenos da casa.