A xira de
presentación da publicación “Oito olladas sobre a folga feminista
do 8 de marzo”, editada por Galaxia e froito da iniciativa da
Deputación de Pontevedra, chega este xoves, 7 de febreiro, ás 20.00
horas a Redondela. Tralo aprazamento do acto unha semana para evitar
a súa coincidencia co pleno municipal e trala negativa do alcalde da
vila, Javier Bas, a ceder un espazo no Multiusos de Redondela para
acoller esta presentación, a Deputación de Pontevedra dará a
coñecer a publicación no Pazo de Vilavella.
O goberno de Carmela
Silva lamentou esta mañá que “as e os servidores públicos poñan
trabas para espallar a igualdade entre a sociedade. É vergoñento
que soamente tres días antes do acto, cando xa o tiñamos anunciado
e difundido á opinión pública, cando ademais hai salas libres no
Multiusos, o alcalde Javier Bas nos negue un espazo público para
presentar esta obra. Agora non será nun espazo público pero
farémolo. Este xoves ás 20.00 horas no Pazo de Vilavella de
Redondela presentaremos “Oito olladas”, porque non queremos que a
actitude sectaria do Partido Popular nos impida estender os
principios da igualdade entre a veciñanza do concello”.
“Oito olladas
sobre a Folga Feminista do 8 de marzo” trátase dunha publicación
coordinada por Inma López Silva que recompila as
reflexións e vivencias de oito mulleres sobre a histórica xornada
do pasado 8 M e sobre as súas propias experiencias de ser muller
nunha sociedade machista. Máis polo miúdo, nesta obra colectiva
recóllense as olladas de López Silva pero tamén da xuíza Paz
Filgueira, da matrona Susana Iglesias, a xornalista Susana Pedreira,
a profesora e fotógrafa Ana Fresco, a funcionaria Sarai González, a
estudante Sandra Núñez e a libreira Mercedes Corbillón. Tres
delas, Susana Pedreira, Ana Fresco e Sarai González, estarán este
xoves a partir das 20.00 horas no Pazo Vilavella xunto a Inma López
Silva e á presidenta da Deputación Carmela Silva.
A obra “Oito olladas sobre a folga
feminista” está colleitando un notable éxito e xa vai pola súa
segunda edición. Para dala a coñecer entre a cidadanía, a
institución provincial está realizando unha xira de presentación
por toda a provincia que pasou xa por Vigo, Pontevedra, Vilagarcía e
Baiona congregando unha elevada afluencia de público. Esta semana a
xira chega a Redondela e continuará nas vindeiras por Salceda de
Caselas, Ponteareas e Bueu.
A
Escola de Cantería da Deputación de Pontevedra está a ser unha das
protagonistas da segunda edición da Feira de Ensinanzas Profesionais
e Artísticas de Ponteareas, que remata hoxe na vila do Condado. Ao
longo destes dous días, no complexo deportivo Álvaro Pino, a
veciñanza e mocidade de Ponteareas e da comarca vén de coñecer a
oferta formativa deste centro da institución provincial.
Máis
polo miúdo, representantes da Escola de Cantería presentaron ao
alumnado de terceiro e cuarto da ESO e primeiro e segundo de
Bacharelato as ensinanzas que o centro oferta, é dicir, os títulos
de Canteiro e Canteira e de Mestre Canteiro e Mestra Canteira. Para
acadar estes títulos, amais de recibir formación para aprender a
traballar a pedra e estimular a vocación artística, impártense
cursos de modelaxe, escultura, debuxo técnico, debuxo artístico,
historia da arte e construción, así como prácticas de laboratorio
e informática.
A formación que recibe o alumnado é
eminentemente práctica e así, moitas das súas obras de arte, como
cruceiros, monolitos, conxuntos escultóricos, bustos, peanas ou
construcións arquitectónicas están a ser situadas en lugares de
Galicia, de España ademais de Brasil, México, Arxentina, Panamá e
Portugal. Ademais, antigos alumnos e alumnas están a traballar en
obras emblemáticas como o Capitolio de Washington, a restauración
do Chiado de Lisboa, na Catedral de Santiago, a Sagrada Familia de
Barcelona ou na Catedral de Westminster, en Londres.
Xunta
á Escola de Cantería, participan tamén na segunda edición da
Feira de Ensinanzas Profesionais e Artísticas de Ponteareas vinte
expositores de centros de educación secundaria, formación
profesional e ensinanzas especiais para coñecer as diferentes
alternativas profesionais que dispón o alumnado.
Por segundo ano a Concellería de Turismo do Concello da Guarda ofrece un novo curso gratuíto para a formación de camareiros/as de bares e restaurantes, que terá lugar do 9 de febreiro ao 6 de abril, o prazo de inscrición remata este vindeiro mércores, 6 de febreiro. O obxectivo principal é formar a novos camareiros, algo esencial de cara á profesionalización dun sector tan importante para A Guarda como é o turismo e a Hostalería, ofertando á veciños e visitantes un servizo de calidade e profesional.
A programación está deseñada para que as persoas participantes adquiran as nocións básicas na adecuación do local, reposición do material, servizo de alimentos e bebidas en mesa e barra, e atención ao cliente no servizo de restaurante e bar.
O curso terá unha duración total de 80 horas. das cales, 40 horas estarán destinadas á formación teórica e práctica como a montaxe de mesas e ambientación da sala, identificación e limpeza dos utensilios e menaxe, preparación de alimentos e bebidas seguindo as normas de manipulación e hixiene alimentaria, incluíndo tamén formación en alérxenos e manipulación de alimentos. Polo que ao finalizar, o alumnado tamén recibirá el diploma de manipulador/a de alimentos. Ademais esta formación completarase coas indicacións en alérxenos. Esta formación terá lugar os sábados pola mañá de 9.00 a 14.00h.
Esta formación completarase con outras 40 horas de formación práctica non laboral en bares e restaurantes da Guarda, axustadas segundo o perfil e necesidades de cada alumno. As prazas son limitadas. As inscricións realizaranse ata o mércores 6 de febreiro na Oficina de Turismo do Concello da Guarda na Praza do Reló, 1. Os/as interesados/as deberán cumprimentar a ficha de inscrición. Poden contactar no teléfono 986 61 45 46 ou ben a través do correo electrónico [email protected].
Debido ao comezo inmediato o xoves 7 de febreiro darase a coñecer o listado de admitidos para xa comezar a formación o sábado 9 de febreiro.
O Concello da Guarda a través da Concellería de Educación, reitera novamente a petición mellora das instalacións dos Centros de Ensino do municipio ante a falla de investimentos por parte da Xefatura Territorial de Educación en Pontevedra.
En
setembro de 2018, ante o inicio do novo curso escolar, e ante as
poucas actuacións realizadas ao longo do verán, a Concelleira de
Educación, Sra. Elena Baz, solicitou unha reunión co Delegado de
Educación en Pontevedra, Sr. César Ares, para trasladarlle as
diferentes demandas das diferentes ANPAS e direccións dos centros de
ensino do municipio sen que, ata o momento, esta reunión se
producira.
Para
Elena Baz, o trato desigual que se ten cos Centros de Ensino da
Guarda, en diferenza cos do resto da Comarca do Baixo Miño,
constitúe un grave prexuízo, que provoca un deterioro das
instalacións, xa de por si bastante antigas(algunhas delas contan
con 30 anos de antiguedade) malia os traballos de mantemento levados
a cabo ano a ano polo persoal municipal.
Engade
a Concelleira de Educación da Guarda que é preciso acometer as
melloras que xa teñen solicitado dende as diferentes ANPAS e
direccións dos Centros de Ensino á maior brevidade, posto que
constitúen actuacións primordiais como o son a ampliación da
cuberta do patio infantil do CEIP Manuel Rodríguez Sinde, a mellora
dos baños do CEIP-As Solanas, a renovación dos corredores e
persianas do CEIP A Sangriña, entre outras.
Pra te cumprir un antoxo, un pensamento busquei, no meu xardín, nun rastroxo, eu somentes atopei, esta murcha flor de toxo.
Así, o parecido, se despachaba un poeta gallego del que, cervantianamente, “de cuyo nombre no puedo acordarme”, pero, mejor o peor, quedó gravado en la memoria. Si el desconocido autor se diera un paseo por nuestra comarca encontraría el pensamiento en cualquier jardinera, salvo que el ciclamen actúe como “Okupa”.
En esta época se cultivan dos tipos de plantas, bastantes similares, el pensamiento y la viola, siendo este último nombre el que nomina al género y viene siendo el que daban los romanos a las violetas y, según Cecília, alguien mandaba un ramito en noviembre, cosa meritoria pues la violeta silvestre florece en primavera y verano.
El pensamiento de nombre científico Viola x wittrockiana o, más actual, Viola wittrockiana, recibe el nombre de la especie en honor del botánico sueco Veit Wittrock, que describió la planta en 1896, y posteriormente modificado, lo que se llama un “defecto de forma” por el botánico austriaco Helmut Gams en 1925. Se trata de una planta de origen hortícola producto de múltiples cruzamientos entre violetas silvestres entre las que se encuentran la Viola tricolor, V. cornuta, V.lutea y V. altaica.
Es una planta herbácea que mide sobre 20 centímetros pero puede alcanzar los 35, con tallos ramificados ascendentes. Las hojas alternas, de color verde oscuro, festoneadas y levemente carnosas. Las flores son habitualmente de unos 6 centímetros de diámetro pero pueden alcanzar los 10, salen aisladas siendo llamativo el tamaño de ellas con respecto a la planta, constan de 5 pétalos aterciopelados y de tamaño desigual. Una de las razones de su cultivo se debe al cromatismo con una gran variedad de colores que pueden ser puros: blanco, amarillo, rojo, azul, violeta… con diferentes tonos dentro del mismo color, además pueden ser jaspeadas con todas las combinaciones imaginables dando lugar a que haya miles de variedades. Aparecen a finales del verano, y finalizan la floración ya entrada la primavera.
Otra planta muy similar a la anterior es la viola también conocida como pensamiento mini y violeta de los Pirineos, proviene de una violeta silvestre de nombre científico Viola cornuta y, según creo, no es necesario explicar el significado de su nombre específico.
Se comporta habitualmente como anual, con un tamaño entre 15 y 20 centímetros con hojas verdes oscuras, lustrosas, algo carnosas. Las flores miden unos 4 centímetros, con una gama de colores similar a las del pensamiento pero con una floración más abundante.
Las flores son comestibles aunque lo más normal es usarlas para adorno en los platos.
La viola cornuta es originaria de Europa y en España se cría en los Pirineos y en la Cordillera Cantábrica.
Ambas especies se cultivan en macetas pero lo más normal es su uso en rocallas, macizos o borduras.
El cultivo es fácil en otoño e invierno porque lo normal es que la propia naturaleza haga el trabajo por uno. Prefiere los lugares soleados o de semisombra y, en cuanto al sustrato, son idóneas para nuestra zona que es de tierras ácidas. En cuanto al riego les gusta la humedad pero hay que evitar encharcamientos.
No suele padecer plagas pero pueden ser atacadas por pulgones y orugas, en cuanto a insectos se refiere y, como enfermedades fúngicas, la alternaria o la cercospora.
Me encantan los entrantes, esos pequeños bocados que ayudan a hacer especial una comida o cena. Para estos días os sugiero varios que son muy sencillos, muy vistosos y, por supuesto, muy ricos. ¡Vamos allá! Recordad que si hay una persona celíaca en nuestra mesa, tenemos que asegurarnos de que todos los ingredientes son aptos para celíacos.
Bombones de Salmón y queso Ingredientes: – Láminas de salmón ahumado – Queso crema tipo Philadelphia – Nueces, o dátiles – Forramos pequeños moldes de silicona con dos tiras de salmón en forma de cruz. – Mezclamos el queso con unas cuantas nueces picadas y con pedacitos de dátil, o con una de las dos cosas. – Rellenamos los moldes ya forrados con el salmón y cerramos bien. Guardamos en la nevera antes de desmoldar.
Bombones de jamón y paté al Pedro Ximénez o queso crema y queso azul Ingredientes: -Jamón cortado en lonchas muy finas -Paté al Pedro Ximénez -Queso crema tipo Philadelphia -Queso azul-Nueces
Dos opciones para rellenar estos paquetitos de jamón que haremos forrando pequeños moldes de silicona con una lonchita de jamón, dejando que sobresalga para después poder cerrar fácilmente.
Podemos hacer el mismo relleno que con los bombones de salmón, o rellenarlos mezclando el queso crema con queso azul (no doy cantidades, un poco a ojo, según nos guste más o menos el sabor del queso azul). Podemos mezclar estos dos quesos con trocitos de nuez y rellenar los moldes, cerrando bien.
La otra opción es rellenarlos con bolitas de paté al Pedro Ximénez.
Desmoldamos y servimos.
Galletita salada con estrella de salmón Ingredientes: – Galletitas saladas (estas son sin gluten) – Queso tipo Philadelphia – Salmón ahumado
Con los recortes que nos hayan quedado del salmón y unas cucharadas de queso crema podemos hacer una crema riquísima, batiendo bien los ingredientes con batidora.
Una vez tengamos una crema suave, introducimos en una manga pastelera, y con una boquilla rizada hacemos una estrella sobre cada galleta. Y si no tenemos manga, ni boquilla, pues extendemos con un cuchillo y listo.
Barrita de queso brie con mermelada de cebolla Ingredientes: – Pan de molde – Mermelada de cebolla (podemos hacerla en casa, pero la venden en casi todos los supermercados) – Nueces
Este entrante, riquísimo, se hace en un momento.
Sacamos la corteza al pan de molde y aplastamos la rebanada un poco con un rodillo para hacerla más fina (o la aplastamos con una botella, si no tenemos rodillo).
Cortamos tiras estrechas y sobre ellas colocamos una tira de queso Brie, extendemos encima la mermelada de cebolla y metemos al horno a 180º para que se funda el queso.
Al sacar, colocamos un trocito de nuez y ¡listo!
Ya veis, cuatro entrantes muy sencillos y de éxito asegurado. Jugad a cambiar el salmón de las estrellitas por anchoas, o las nueces por dátiles, o el queso azul por un queso a las finas hierbas…
Os deseo unos días realmente felices. Estos festivos, y todos los que vengan detrás.
Hay un refrán que dice: capilla, palomar y ciprés, pazo es, pero al margen del ciprés hay una serie de plantas que, típicamente, se plantaban en los jardines de los pazos donde compartían espacio la palmera, la magnolia, la camelia, el cedro o la araucaria, que es el árbol del que nos vamos a ocupar.
Las Araucarias son árboles propios del hemisferio sur con 6 especies en Chile, Argentina, Paraguay, Brasil y Uruguay y otras 13, en muchos casos endemismos, propias de zonas de Oceanía como Nueva Caledonia, Islas Norfolk o Australia.
Son relictos, es decir que ya se encontraron fósiles de antepasados de estos árboles con una antigüedad de 230 millones, periodo Triásico, en la Sierra de Upsallata, consistente en unos 52 ejemplares en posición de vida y su descubridor fue Charles Darwin en su viaje a bordo del HMS Beagle en su “triunfal crucero” alrededor del mundo. También se encontraron fósiles en el hemisferio norte lo que nos viene a decir que en nuestra zona se extinguieron.
Los árboles de este género son de gran tallaje pues pueden alcanzar los 80 metros de altura, con hojas, variables según especie, tanto pueden ser finas y lanceoladas como anchas y planas que suelen solaparse. Son dioicas, es decir tienen los sexos en pies separados.
El nombre del género se le dio durante la conquista española en Chile por haberlas encontrado en la región de Arauco y de las 19 especies que componen este género, habitualmente se cultivan solamente 3 en nuestra comarca:
Araucaria heterophylla (Salisb) Franco, conocida popularmente como Pino de Norfolk, su nombre específico proviene del griego hetero: distinto y phylla: hoja, debido a la diferencia existente entre las hojas juveniles y las adultas.
Son árboles de porte cónico que miden entre los 50 y los 80 metros de altura, con un tronco erecto que emite ramas prácticamente horizontales y con simetría radial, formando pisos, de ahí el nombre que se le da en Galicia: Piñeiro de pisos.
Las hojas son de 2 tipos, las juveniles alargadas y flexibles de hasta 1,2 centímetros de longitud y las adultas que son ovado triangulares de algo más de 0,5 centímetros persistentes ambas en el árbol y de color verde oscuro.
Los conos masculinos son de color pardo rojizo, alargados de unos 4 centímetros de longitud y los femeninos, globosos, de hasta 15 centímetros de diámetro que portan unas semillas aladas que van cayendo del árbol a medida que se deshacen las escamas de la piña.
Son originarias de la Isla de Norfolk a unos 1.400 Kilómetros de Australia y fueron descubiertas por los ingleses en el segundo viaje del capitán Cook en 1774, que informó al almirantazgo de la existencia de este bosque porque intuyó, como así fue, su gran valor para la fabricación de los mástiles para barcos.
Araucaria angustifolia (Bertol) Kunze, conocida como pino de Brasil o Araucaria brasileña, por uno de sus lugares de origen porque también existen en Argentina, Uruguay y Paraguay. El nombre de la especie del latín angustus: estrecho y folia:hoja, por tener las hojas angostas.
Este árbol alcanza los 35 metros de altura con forma parecida a un candelabro por tener las ramas en la copa tras haber perdido las ramas bajas. Las hojas se disponen al final de las ramas formando manojos, son verde brillantes, muy duras, triangulares de 3,5 centímetros de longitud. Los conos masculinos son oblongos y pueden llegar a los 18 centímetros de longitud, los femeninos son globosos y de gran tamaño pudiendo alcanzar lo 30 centímetros de diámetro y portan unas semillas a modo de piñón, muy grandes de hasta 3 x 6 centímetros que son fuente de alimentación de grupos indígenas, quienes denominan al árbol curýs de donde parte el nombre del estado brasileño de Curitiba, antes Curytiba que significa bosque de curýs.
Araucaria araucana (Molina) K. Koch conocida popularmente como pino araucano, pino chileno, pino de brazos y, en donde es originario, pehuén. Los ingleses, muy suyos, le llaman puzzle-monkey tree: rompecabezas de mono. El nombre específico, araucana, se debe a los habitantes de la región del Arauco: los araucanos.
Es un árbol de porte piramidal que alcanza los 50 metros de altura y un grosor de tronco muy considerable llegando a los 2 metros de diámetro. Las hojas están muy comprimidas entre si cubriendo completamente la rama, con forma de punta de lanza y carentes de peciolo con un tamaño de unos 4 centímetros de largo y 2 centímetros de ancho, de color verde oscuro brillante. Los conos masculinos se disponen al final de la rama son de color marrón y llegan a los 18 centímetros de longitud. Los femeninos son globosos de hasta 20 centímetros de diámetro , muy leñosos y pueden tardar 2 años en madurar, sueltan hasta 200 semillas similares a piñones de gran tamaño.
La A. araucana no es muy común por estos pagos, destacando un ejemplar plantado en el castillo de Soutomaior, además propuesto como árbol europeo del año 2018. En la conquista española se vio la gran utilidad de estos árboles por la calidad de su madera y, al igual que la de Norfolk, era excelente para los mástiles de los barcos, entre otros usos de la madera, llevando a una tala intensiva que afectó a las tribus indígenas por ser los piñones de estos árboles una fuente básica de alimentación. Actualmente son especie protegida, por desgracia tienen dos grandes enemigos, el fuego y una extraña infección que seca los árboles y ambas hacen caso omiso de la ley.
Bolletus, Cantharellus, Coprinus, Lactarius… si es que hasta dan ganas de hablar en latín al oír los nombres tan bonitos que tienen nuestras setas. Bueno, también las conocemos como Cantarelas, Chipirones de monte, Níscalos… Lo importante es saber reconocerlas y disfrutar no sólo de su búsqueda sino también de su delicioso sabor.
Como es temporada de setas, vamos a utilizar este ingrediente y con muy poquito más, vamos a hacer una sencilla, jugosa y riquísima empanada sin gluten, siguiendo la receta que me dio mi compañera Marina y que en casa nos encantó. En este caso, para que sea más rápido todavía, utilizaremos hojaldre sin gluten del que compramos envasado. ¡Vamos allá!
INGREDIENTES • Aproximadamente unos 400-500 g de setas variadas (si no has ido a recolectarlas al campo, siempre puedes comprar las cultivadas, aunque el sabor no será el mismo, claro) • Dos láminas de hojaldre (en nuestro caso sin gluten) • Una cebolla grande • Un par de dientes de ajo picados • Azafrán en hebra • Jamón serrano o ibérico • Aceite de oliva • 1 huevo batido para pintar
ELABORACIÓN Precalentamos el horno a 180º (o sigue las instrucciones del fabricante)
Primero limpiamos bien las setas (sin mojarlas) y las cortamos en trozos no muy pequeños
Cortamos la cebolla en juliana y la rehogamos junto con el ajo picado. Cuando esté transparente, añadimos las setas y el azafrán y salteamos a fuego fuerte durante unos minutos, intentando que las setas absorban el agua que sueltan; finalmente añadimos el jamón en trocitos. Reservamos.
Como la masa ya viene extendida, la colocaremos sobre una bandeja de horno cubierta con papel de cocina. Extendemos sobre la lámina las setas, y cubrimos con la otra lámina sellando bien los bordes.
Pintamos con huevo batido, y metemos al horno durante unos 40 minutos con calor arriba y abajo, hasta que tenga un bonito color dorado.
Las setas admiten otras compañías para el relleno, como queso: azúl, tetilla, de cabra… o solamente setas, sin más.
Se acerca el Día de Todos los Santos y con él los postres tradicionales: huesos de santo, chulas, buñuelos, panellets… dulces hechos con productos de temporada como la calabaza, castañas, membrillo, boniato… En esta sección ya hemos probado a hacer postres con calabaza y con membrillo; hoy le toca el turno al boniato.
El boniato o batata es un tubérculo comestible muy apreciado en Hispanoamérica, y que en España se puede encontrar ya en casi todos los supermercados y fruterías. Puede consumirse tanto en recetas dulces como saladas, cocido, frito (¡riquísimas las «chips» de boniato!) o asado.
Lo utilizaremos para hacer unos buñuelos de boniato, que además de no llevar gluten, no llevan tampoco huevo ni leche.
No está muy claro el origen de los buñuelos; unos los remontan a la época romana, otros a la Edad Media… Lo que sí está claro es que son una de las conocidas como “frutas o frutos de sartén” más extendidos y con más variedades. Las «frutas de sartén» son básicamente una masa hecha con harina, agua, huevos… y frita en aceite; churros, orejas, pestiños, buñuelos… entran dentro de esta denominación ya recogida en «El Quijote» * .
¡Vamos allá!
INGREDIENTES • Unos 250 g de boniato asado (lo asamos a 180º unos 40 minutos) • 5 g de levadura seca de panadería • 115 g de harina sin gluten • 3 cucharadas de azúcar moreno • Aceite para freír
ELABORACIÓN Lo primero que haremos será lavar a conciencia el boniato. Lo secamos y metemos en el horno a 180º unos 40 minutos. Dejamos enfriar, pelamos y machacamos la pulpa. Disolvemos la levadura en 3 cucharadas de agua. Mezclamos los ingredientes secos: harina sin gluten, canela y el azúcar. Mezclamos el boniato con los ingredientes secos y añadimos la levadura disuelta. Tapamos esta masa con plástico de cocina y dejamos reposar 1 hora o más. Calentamos el aceite y con dos cucharillas vamos cogiendo porciones de masa e introduciéndolas en el aceite. Dejamos que crezcan y vayan dorándose; seguramente se darán la vuelta solos. Escurrimos sobre papel de cocina.
Y ahora, elige (¡elige una, no las hagas todas!): • Espolvorea con azúcar glas, o • Espolvorea con azúcar glas y canela, o • Envuelve en azúcar normal, o • Envuelve con azúcar normal y canela, o • Disuelve una cucharada de miel con un poco de agua caliente y baña los buñuelos (o no los bañes, solo salpícalos un poco)
Dicen que es mejor comerlos templados. Eso, siempre y cuando consigas que lleguen a ese punto. ¡Verás qué ricos!
Parece que el clima ha decidido crear una nueva estación, al menos por esta zona, y ya hace un tiempo que se viene hablando del «veroño»; esperemos que estos cambios no acaben alterando tanto el medio ambiente que desaparezcan nuestros productos de otoño, tan ricos como la protagonista de nuestra receta de hoy, la calabaza.
Vamos a utilizarla para hacer un bizcocho jugosísimo, muy sabroso y con un intenso aroma a canela y a naranja. Como siempre, la haremos sin gluten, pero si queréis podéis cambiar la harina por harina de trigo
¡Vamos allá!
INGREDIENTES (aseguaraos de que son aptos para celíacos) 500 g de calabaza 250 g de azúcar moreno 150 g almidón de maíz (puede ser Maizena) 290 g harina de arroz 200 g de aceite 5 huevos 2 sobres dobles de gasificante (o 3 cucharaditas de bicarbonato) 1 cucharadita de sal 2 cucharaditas de Canela 1 pizca de nuez moscada (opcional) 1 puñado de pasas (opcional) Ralladura de naranja (opcional)
ELABORACIÓN Empezamos pelando la calabaza y asándola en el horno envuelta en papel de aluminio; unos 20-30 minutos a 200º serán suficientes. Dejamos enfriar y trituramos (podemos dejar que queden algunos trocitos enteros) Batimos los huevos con el azúcar Añadimos la calabaza ya fría y volvemos a batir Añadimos el aceite y batimos un poco mas Mezclamos las harinas con las especias, la sal, el bicarbonato o gasificante y la ralladura de naranja Añadimos a la mezcla envolviendo con cuidado. Si queremos, le añadimos un puñadito de pasas sin pepita Vertemos la masa en un molde forrado con papel de horno y untado de mantequilla Espolvoreamos la superficie con azúcar para que al hornearse se forme una costra por la que después nos pelearemos Horneamos a 180º con calor arriba y abajo durante unos 40 minutos Dejamos entibiar y desmoldamos, para que acabe de enfriar sobre una rejilla
Podemos tomarlo en el desayuno, o podemos convertirlo en un riquísimo postre, acompañándolo con una crema de queso (podéis ver la receta de la crema de queso en la entrada del Carrot cake o pastel de zanahoria) Y, si lo prefieres, reparte la masa en moldes pequeños; yo usé unos muy románticos como podéis ver, porque no hace falta que sea San Valentín para tener un detalle “con corazón” 😉
¡Buen provecho!
Receta adaptada del libro «Bizcochos», de Webos Fritos.
Son muchas las cosas que me gustan del verano, una de ellas es la fruta, y si es «de la de verdad», me entusiasma esa deliciosa mezcla de aromas que desprende una cesta de fruta variada con melocotones, ciruelas, peladillos, peras… Hoy os propongo un postre a base de fruta que no puede ser más sencillo y rápido.
Vamos a utilizar la fruta tal cual; ni horno ni cocina, sólo necesitaremos un cuchillo para pelarla y cortarla y unos palos de brocheta para presentarla. ¡Ah!, y un poco de chocolate.
Las frutas, a vuestro gusto; yo utilicé melocotón, peladillo, pera, plátano, ciruela, fresas, kiwi, y me atreví a poner unos trocitos de sandía.
Elaboración Pela y corta la fruta; insértala en los palos de brocheta combinándola como más te guste, intentando alternar los colores para que queden más vistosas.
Calienta el chocolate al baño María y cuando vayas a servirlas, añádeles un chorrito de chocolate fundido por encima.
Chocolate y fruta, una combinación deliciosa. Prueba a poner unas cuantas brochetas de frutas como merienda y verás cómo tanto mayores como niños las harán desaparecer en segundos.
A los que tenemos más de 40 la palabra “Caponata” nos lleva irremediablemente a aquella enorme gallina de Barrio Sésamo a la que daba vida la actriz Emma Cohen. Por eso, cuando me hablaron de una receta riquísima y fresquísima para el verano que se llamaba «Caponata siciliana», al momento supuse que llevaría como ingrediente principal, gallina.
Nada más lejos porque, de hecho, podría ser perfectamente una receta vegana, hecha básicamente con vegetales de temporada.
Hay múltiples variantes de la Caponata: con aceitunas verdes, negras, rellenas, con o sin pimiento, con o sin frutos secos, con anchoas… Y las cantidades también van un poco al gusto de cada cual.
¡Vamos allá!
Ingredientes (recuerda que si hay alguna persona celíaca debes asegurarte de que son ingredientes aptos) – 2 o 3 berenjenas – 2 ramas de apio – 1 cebolla – Medio pimiento rojo – Medio pimiento verde – Medio pimiento amarillo – 2 o 3 tomates maduros, sin pepitas ni piel – 2 cucharadas de alcaparras – Aceite de oliva – 2 cucharadas de vinagre – 3 o 4 cucharadas de azúcar – unos 150 g de aceitunas negras o verdes, o rellenas de anchoa – Pan para hacer tostadas (sin gluten si hay celíacos)
Elaboración Empezamos cortando la berenjena en daditos y espolvoreándola con sal. La colocamos sobre un escurreverduras y la dejamos como mínimo una hora para que «sude» y suelte el amargor. Cortamos también en cubitos el apio, los pimientos y los tomates. Hervimos durante 5 minutos el apio en agua con sal. Colamos y reservamos sobre papel de cocina o sobre un paño de algodón. Picamos la cebolla y la sofreímos a fuego lento. Aparte sofreímos también los pimientos y reservamos. Cuando la cebolla esté casi transparente agregamos las alcaparras y las aceitunas que hayamos elegido. También podríamos añadir aquí unos piñones previamente tostados, o unas almendras, unas pasas… Cocinamos unos 10 minutos a fuego lento, removiendo para que no se pegue. Añadimos a la sartén con la cebolla los dados de tomate (o tomate triturado) y seguimos cocinando unos 20 minutos. Añadiremos después los pimientos que tenemos reservados. Sofreímos el apio en un poco de aceite y lo agregamos a la mezcla. Freímos las berenjenas (alguna receta recomienda hacerlo en aceite de girasol). Escurrimos bien y añadimos a la mezcla. Cocinamos todo junto unos 5 minutos. Incorporamos el vinagre y el azúcar y dejamos que se evapore el líquido. ¡Listo!
Parece una receta larga, pero pueden hacerse varios pasos al tiempo. El resultado es realmente rico. Frío, presentado sobre tostadas, es una receta fresquísima. Y si el día no está muy caluroso y la prefieres caliente, es un acompañamiento estupendo para una pasta.
Utilizamos cookies para mejorar su experiencia y nuestros servicios, analizando la navegación en nuestro sitio web. Si continua navegando, consideramos que acepta su uso. Puede obtener más información pulsando aquí:.Saber MásAceptar
Cookies
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.