Dende o 18 de xaneiro, unha veciña Cesantes busca sen descanso ao seu can Faruq, unha busqueda que, logo de preto de dous meses, segue sen dar resultado. A súa propietaria asegura que o can foi roubado e da conta que á semana da súa desaparición ” recibín unha chamada anónima onde me dicían que o can estaba ben, pero que deixara de buscalo, que dende o primeiro día o tiña unha persoa, o levara para a súa casa e non tiña intención de devolvelo”.
Así comeza a historia dunha busca desesperada na que Beatriz Rodríguez ofrece 600 euros a quen o traia de volta. “600 euros que non teño nin sei de onde os sacarei” afirma desesperada a propietaria de Faruq, “os pedirei prestados ou venderei o que teño, pero preciso recupear ao meu neno”. Beatriz é perfectamente consciente de que moita xente non entenderá a súa desesperación, “dirán que é un can”, afirma.
“Tivemos cans e gatos toda a vida e os seguimos tendo –explica– pero este peludo é o fillo que a vida me negou”. Poucas palabras bastan para entender a estreita relación entre Beatriz e Faruq, “foi el quen me sacou do sofá nos meus peores momentos de depresión, quen pasou conmigo os postoperatorios das miñas operacións, quen se accuruca con meu pai cando ven malo dos seus tratamentos… é un membros máis da familia”. Non entende –nin ela nen ninguén cun mínimo de humanidade– como unha persoa “o pode atopar pola rúa e levalo para a súa casa sabendo que ten donos que o están pasando mal”.
Acudiu á policía, pero ao tratarse dun can o seu marxe de manobra é limitado. O Seprona (Servizo de Protección da Natureza da Garda Civil) ten toda a documentación do can por se o localizan pero pouco máis poden facer.
As redes sociais e os medios de comunicación estánse a converter nos aliados de Beatriz nesta busca desesperada. “Subín un vídeo de chamada desesperada a ver se esa persoa ou algún veciño o miraba e mo devolvían. Leva máis de 32.000 reproducións pero, de momento, a persoa ou persoas que o teñen non voltaron a poñerse en contacto con nós”. “Tento chegar a esa persoa por todos os medios para ver se se lle ablanda o corazón e me devolve a meu neno“.
Faruz ten un collar co seu nome e o teléfono e dirección de contacto e, ademais, ten o correspondente chip. Dende o primeiro día avisouse ao CAAN da Deputación Provincial, a Madroa, veterinarios, REGIAC, perreras, protectoras… déuselle unha gran difusión e “incluso poño anuncios pagados en Facebook e Instagram para chegar a máis xente todas as semanas”.
A desaparición de Faruq va máis aló da desaparición dunha simple mascota. “Estou morrendo de pena. Son unha persoa con problemas depresivos, en tratamiento psiquiátrico e ese can e a miña vida, o único que me alegra a alma”, subliña Beatriz que, pese a súa dor, sabe que non está soa. “No concello veciño fixeron un grupo para saír a buscar a Faruz polas casas facendo soar o seu xoguete preferido –o confinamento perimetral non lle permitía realizar a busca fora de Redondela– e os meus veciños e veciñas fan o mesmo na zona. O mesmo acontece en Vigo onde hai voluntarios repartindo carteis de xeito desinteresado”.
“Moita xente está axudando –asegura– hai máis de 30 voluntarios que non coñezo de nada, colaborando na busca activa e repartindo carteis”. Pero, pese a iso, recoñece con tristura que “é frustrante sair a buscar sen saber onde, percorrer as parroquias casa por casa chamándoo e entregando carteis e, logo, voltar a casa feita polvo todos os días”.
A estas decepcións engándense as falsas esperanzas que sempre aparecen en calquera busca, sexa do tipo que sexa. “Hai dúas semanas unha persoa, anonimamente, dixo que o can estaba na zona de Cesantes”. Toda a familia saíu seguindo a pista “recorremos a zona, saltei valados e entrei en fincas para asegurarme cando me parecía escoitar o seu ladrido. Meu pai, que está a tratamento contra o cancro, ese día subiu costas como un jabato buscando desesperadamente”. Saíron pensando que era o día en que Faruk voltaría a casa “e nos voltamos coas mans baleiras e máis destrozados que nunca”.
Á campaña da procura de Faruq, sumaronse páxinas especializadas en atopar mascotas perdidas e a Asociación de Rescate Animal Ohana axuda a repartir carteis en Pontevedra cidade. Pola súa banda, Beatriz Rodríguez pasa as mañás en Redondela deixando carteis nos coches aparcados “xa que hai moito movemento de xente que baixa das parroquias a facer a compra”.
A procura segue e a bo seguro Beatriz non estará soa. A bos xente –que é máis que a que non o é– seguirá buscando, axudando ata que, non nos cabe dúbida, Faruq volva a casa.
