10.8 C
Pontevedra
Martes, 19 de Marzo de 2024
Máis
    HomeColaboraciónsO Meu AndelFrancisco Castro, «Tantos anos de silencio»

    Francisco Castro, «Tantos anos de silencio»

    Francisco Castro preséntase de novo perante os seus lectores cunha novela dual e escura, na que, dende o presente, nos traslada aos tempos turbios da Guerra Civil. Non podemos falar dunha única trama, senón de dúas que interfiren entre si e que xudan a conformar a propia novela: a primeira, protagonizada por unha investigadora que anda a traballar na descuberta dunha fosa común no ficticio Pazo de Vila Flavia; a segunda, relacionada co achado dun corpo a varios metros de distancia desa fosa, unha rapaza que garda entre as mans un libro de poemas dun autor descoñecido.

    Ánxela, que así se chama a investigadora, vai descubrindo aos poucos unha fermosa historia de amor que non tarda en trocar nun relato de dor e de morte, unha de tantas historias de vinganza absurda coas que se sementaron os primeiros compases da guerra nestas terras. Pero, ao tempo que avanza nesa descuberta, vai deixando ver os seus propios demos: ela tamén padece a súa propia historia absurda de vinganza, de dor e de morte, na que resulta doado atopar numerosas concomitancias coa de Ana, a rapaza que ficou soterrada co seu libro. Asistimos así á constatación de que a alma humana pode ser tan escura como a miúdo o son as súas propias accións, pois tanto tempo máis tarde, os homes repiten os mesmos erros unha e outra vez.

    A parte do relato ambientada en 1936 ten que ver co namoramento enfermizo, cun amor non correspondido e unha personaxe, o malfadado Darío Rocha, decidido a reclamar o que unilateralmente considera seu; a parte contemporánea desenvólvese dentro dunha historia de malos tratos e de obsesión posesiva por parte do xa “ex” de Ánxela, que tamén reclama o que unilateralmente considera seu. Como vemos, o combustible que pon en marcha ambas historias é o mesmo, unha concepción posesiva e enfermiza do amor, con resultados tráxicos en ambos casos.

    Os soños tronzados dos protagonistas, as ansias de vinganza, a carraxe e, sobre todo, o amor, poboan este libro páxina a páxina construíndo, tal e como se di na contracapa, un relato “violentamente fermoso e fermosamente violento”. E un breve apunte máis para mencionar ese espazo metaliterario que supón o libro achado entre as mans da vítima, e que nos pode inducir a numerosas reflexións sobre a literatura e a viabilidade de certos autores anónimos, que se escapan ao espazo desta recensión.

    Para darlle forma á novela, Castro emprega recursos literarios moi diversos, dosificando sabiamente a información que o lector recibe para, deste xeito, mantelo aferrado á novela. A división en capítulos moi breves facilita a axilidade na lectura e a interacción entre ambas historias fai que o relato vaia collendo empaque a medida que nos mergullamos entre as súas páxinas. A todo isto habería que engadir un final rotundo e impactante sobre o que non penso avanzar unha soa palabra pero que, ao meu entender, fai que todas as pezas encaixen como deben de encaixar.

    Francisco Castro

    Tantos anos de silencio

    Galaxia