8.7 C
Pontevedra
Xoves, 28 de Marzo de 2024
Máis
    HomeColaboraciónsO Meu AndelXose Ricardo Losada, «A casa xunto ao volcán»

    Xose Ricardo Losada, «A casa xunto ao volcán»

    ‘A casa xunto ao volcán’ é a nova proposta narrativa de Xosé Ricardo Losada e chega a nós avalada pola concesión do Premio Viaductos de novela. Trátase dun relato que, pese á temática e á súa protagonista, custa traballo identificar plenamente cun produto dirixido ao público adolescente, malia que ese pareza o seu destinatario máis lóxico. E digo que custa traballo identificalo así porque o autor inclúe certos elementos que semellan máis enfocados a un público adulto ou que non adoitan aparecer nese tipo de literatura, polo que ben poderiamos falar dunha novela dirixida a un abano moito máis amplo de público do que a súa categorización nos levaría a presupoñer.

    Para entender do que estamos a falar, compre dicir que o que se narra é a historia de Xeila, unha rapaza de 17 anos que ve como o seu mundo se esnaquiza coa separación dos pais e o posterior traslado dende Ourense a Rianxo, o que implica recompoñer todo o seu mundo partindo de cero. Para acometer tal empresa, Xeila déixase guiar polas ensinanzas dun vello profesor de Filosofía co que mantén unha relación epistolar ao comezo do relato e que provoca unha serie de reaccións na rapaza, na procura da súa propia identidade. Neste proceso, e guiada pola visión do Super-Ser de Nietzsche, atravesará diferentes fases que lle axudarán a comprenderse a si mesma e, deste xeito, igual que faría unha crisálida, emerxer coma unha muller totalmente nova.

    Pero o camiño non resulta doado. As fases propostas polo filósofo alemán (sumisión, rebeldía e conciliación) implican unha mudanza profunda do ser e do sentir da rapaza, mesmo un comportamento que semella estrano, antolladizo, incluso contraditorio, o que dificulta que poida ser comprendido polo seu entorno. Deste xeito, Xeila navega por distintos mares na procura de si mesma, e faino con tal firmeza e enerxía que nada será quen de afastala da ruta trazada, nin sequera a posibilidade de que, novamente, o seu mundo se volva a esnaquizar.

    No fondo, trátase dunha novela de aprendizaxe no máis amplo sentido da palabra, pois a protagonista procura a súa propia identidade asumindo que a búsqueda nunca poderá xurdir dun comportamento estático e repetitivo, senón da experimentación e da ruptura coas inercias adquiridas nas anteriores fases da súa vida. E iso provocará un rebumbio de sensacións que teñen como verdadeira finalidade a mudanza definitiva da concepción do seu papel no entorno e o asentamento da “Super-Muller” anunciada polo filósofo.

    A particular visión sobre as relacións que se establecen entre a protagonista e o seu entorno inmediato, resulta, ao meu entender, un dos elementos máis destacados da novela. Ver como a comprensible reacción de sorpresa perante o seu inicial comportamento errático, muda en asombro cando a crisálida se converte en mariposa, resulta gratificante. Porque, á postre, a aprendizaxe de Xeila acaba por se converter nunha lección de vida para todos os que a rodean. Mesmo para o lector.

    Xosé Ricardo Losada

    A casa xunto ao volcán

    Galaxia