Ás veces atopamos sorpresas inesperadas que nos fan sorrir e confiar na saúde da nosa literatura. E tal foi o que aconteceu cando caeu nas miñas mans este pequeno exercicio de estilo asinado por Fabio Rivas, un rapaz de apenas 25 anos que se deu a coñecer con algúns premios pero que, ata o de agora, non publicara ningún libro propio, malia participar nalgún colectivo como resultado dos galardóns. Trátase dunha recompilación de oito relatos que teñen ese sabor a contos de lareira arredor do lume nas noites de invernía, pero dende unha perspectiva claramente contemporánea. Serían, se queremos velo así, unha especie de «Contos de lareira 2.0»
Como denominador común dos relatos poderiamos falar dun ambiente case gótico e de terror, de inquedanza, de arrepío, no que hai mortes, vinganzas, mentiras e outras mostras da maldade humana, o que implica unha concienzuda pescuda no noso interior máis escuro e nos arrastra a esa idea dos contos de medo arredor do lume. E tamén podemos falar deses finais delirantes, as máis das veces inesperados, e que non se fan presentes ata as derradeiras liñas de cada conto para derrubar todo o que criamos comprender sobre cada historia e darlle a volta por completo. Ás veces, mesmo provocando viraxes argumentais que nos deixan conmocionados, coma no caso do relato titulado «Oscurita e os ollos brancos», ou mesmo o que dá título a toda a colección, «A pintura debida» e co que se abre o libro.
Pero, con todo, o máis interesante deste monllo de contos e a razón pola que máis arriba falei de «exercicio de estilo» e de «contos de lareira 2.0», está na linguaxe empregada polo autor. Nótaselle un considerable esforzo por misturar a fala máis cotiá e tradicionalista, mesmo co emprego de expresións netamente rurais, con xiros contemporáneos e que poderiamos chamar «urbanitas». Unha combinación que hai que xestionar con habilidade para que luza como debe e da que o autor sae airoso. As frases curtas ben dosificadas, sen abusar, danlle ao conxunto unha forza e unha claridade que xa deixou de ser habitual na nosa literatura.
Quizais por iso, polos temas tratados e pola forma de narrar, a súa lectura deixa un regusto no fondo do padal que provoca certa mágoa segundo nos achegamos ás últimas páxinas, pois aí remata a lectura.
Fabio Rivas
«A pintura debida»
Xerais
160 páxinas