A literatura de Daniel Asorey caracterízase pola férrea defensa de calquera tipo de víctimas da inxustiza e do abuso. Así o vén facendo dende os seus primeiros traballos, aunando con habilidade a reivindicación e a crítica de tales desmáns, e mais unha actitude case agarimadora cara aos que sofren e se ven violentados polo poder. Neste novo poemario mantén esa mesma liña, nun xogo simbólico no que dirixe os seus versos cara ás mulleres de raza negra nos Estados Unidos, ignoradas e desprezadas por amplas capas da sociedade, máis por cuestións económicas que puramente identitarias ou raciais. Mais, atendendo a ese simbolismo anunciado, a cotío bastante evidente, percibimos que no fondo da súa palabra está a defensa la lingua galega, menosprezada fronte ao castelán por determinados sectores sociais e políticos, mesmo na súa propia terra: a verdadeira «muller negra» desta historia.
Partindo desta premisa, Daniel Asorey non constrúe, ao meu entender, unha colección de poemas arredor da situación da muller de raza negra e da lingua galega para darlle forma a este novo proxecto, senón un único poema que se estende ao longo de todo o libro e que estrutura en tres partes: «A cacería», «Lingua negra» e «De como o río Ulla deu en chegar ao lago Erie». A primeira céntrase nesas mulleres das que falamos e en como son perseguidas sen recato. Os versos de Asorey son tan duros e contundentes coma o propio título: «Detrás do supermercado, / onde aparcas o coche, / mátanme ás veces»; «Dóeme, sobre todo, / que cales / cando ves que me matan»; «A raza marca os territorios / da pobreza»… Na segunda parte o autor atravesa o Atlántico para deambular entre vacas e congostras. As comparacións entre a situación das mulleres negras e máis a nosa lingua son evidentes: «Un día has descubrir / que a lingua / ten cor»; «Mazinger Z / e Afrodita/ falaban castelán / e facíanme lembrar / a miña negritude»; «Asistes ao meu xenocidio / tan calado, / silencioso, / calmo»... O poema péchase cun fragmento que pretende xunguir os anacos anteriores nun ton algo máis reflexivo e intimista, no que non pasa desapercibida, novamente, a contundencia do verso: «Insisten: o único futuro é a morte / na pezoña»; «As miñas fillas son a túa sombra. / Ata iso me roubaches»…
En ningún momento Asorey fai perder de vista as responsabilidades que cada un de nós temos na situación descrita, na violencia consentida que o poder exerce sobre os máis débiles e desfarrapados da cadea, quer as mulleres de raza negra quer a nosa lingua, e o autor reclama atención para poñerlle coto a tales accións. A cita inicial do libro é explícita coma poucas: «A morte é un proxecto político» (Lupe Gómez); e coma calquera proxecto político, pode ser corrixido, se así o consideramos convinte para beneficio da sociedade. Malia que para iso haxa que enfrontarse a aqueles que viven de fomentar a opresión e de sementar o odio e o rancor, de querer impoñer os seus propios criterios fronte a todos. E para loitar contra eles só nos quedan o inconformisme e a insubordinación, a forza poética da palabra fronte aos grillóns.
Daniel Asorey
«Negras»
Xerais
80 páxs