Res Publica

“De onde vimos? quen somos? onde imos?”. O título do cadro de Paul Gauguin e a letra da coñecida canción de Siniestro Total son interrogantes filosóficos que, aplicados ao mundano proceso electoral no que estamos inmersos, serven para lembrarnos que os procesos histórico-políticos son dinámicos e, polo tanto, teñen unha xénese no pasado que explica un presente que, á súa vez, condicionará o futuro decorrer dos acontecementos. A recente historia de Ponteareas non é unha excepción e, a poucos días das eleccións municipais, convén lembrala para non estar condenados a repetila.

Botando unha ollada atrás un non pode deixar de sorprenderse da rapidez coa que transcorre o tempo e a vida. Unha velocidade vertixinosa que tamén acompaña aos acontecementos e procesos sociais e políticos e que explica a facilidade coa que a sociedade pode esquecer tan axiña o seu pasado e, sobre todo, en política, ignorar de onde vimos, onde estamos e cara onde nos diriximos. Esquecemento dos que viviron eses procesos, mais tamén descoñecemento comprensíbel por razóns biolóxicas e xeracionais dos que daquela non naceran ou eran uns cativos.

Aínda que o pareza, non é un déjà vu, non. É real como a vida mesma. A dereita en Ponteareas regresa ao seu pasado, non sabemos se por convicción nostálxica ou, como parece máis evidente, por non atopar nada mellor que ofrecer.

Foi unha chamada desesperada, un berro de auxilio para socorrer a quen, indefensa, se atopaba ao borde da morte, tocouse a rebato, pedíuse axuda solidaria a toda a bisbarra.... Ponteareas morría, non, perdón, matábana, con alevosía e ensañamento.

Corría o ano 2003 cando como concelleiro de Tráfico puxen en marcha a peonalización dos mercados dos sábados en Ponteareas. Si, é certo, as cousas esquécense rápido, pero en 2003 os coches aínda circulaban sen cesar ao redor da Praza de Bugallal e da Praza Maior sobre as que se amoreaban os postos e as persoas. Tivo que chegar un goberno fugaz de once meses do BNG-PSOE para retirar os vehículos e entregar as rúas á xente os sábados pola mañá.

Ponteareas 1989. Un busto de Francisco Franco preside a Praza Maior e un alcalde con firmes raices no rexime ditatorial e recoñecidas conviccións franquistas detenta un poder omnímodo na localidade á que chama Puenteareas. Hai só catorce anos que morreu o ditador e apenas oito dunha tentativa de golpe de estado. Ponteareas é un pobo en branco e negro ancorado no nacionalcatolicismo e no que semella que o reloxo do tempo se parou. Nada indica que vaia arrincar.