Colaboracións

Conmemoramos o Día Internacional da Literatura Infantil e Xuvenil colocando neste particular andel o último traballo de Xoán Babarro, un dos nosos clásicos do xénero con...

Durante estos días solamente se meciona una palabra, que ya no voy a decirla aquí por lo menos de momento. También vamos a dejar de lado la crítica a los que todos ya imagináis, no es momento para ello.

Recibe o nome de literatura odepórica a que recolle as crónicas de viaxe, as lembranzas de feitos e de experiencias persoais xunto con datos xeográficos, históricos ou paisaxísticos relacionados con esta viaxe. Esta fonte documental ou cronística é un dos xéneros literarios máis significativo da peregrinación xacobea. Son abondosos os exemplos deste tipo de publicacións que recollen o relatos de viaxes e peregrinacións que percorren o Camiño Portugués e que de seguido recollemos sen afán de exhaustividade.

Mi nombre no tiene importancia. Lo único que tienen que saber ustedes es que soy un chico normal y corriente; ni muy alto, ni muy bajo; ni muy guapo, ni muy feo. Uno de esos chicos de 18 años, que caminan a millones por las calles de la ciudad, con un móvil, unos vaqueros rotos y una sudadera con capucha; uno más del montón, excepto por dos pequeños detalles, que son el miedo a la oscuridad y a los payasos.

«O mal querer» é a narración coa que Natalia Carou obtivo o ano pasado o Premio Vilar Ponte de Novela, organizado polo Concello de Viveiro. As obras precedentes de Natalia estiveron dirixidas ao público xuvenil e, malia que sempre me resultou difuso establecer unha fronteira clara a este respecto, coido que o caso de «O mal querer» será de moito proveito para os rapaces, pero considéroa tamén moi apta para o público adulto.

Antes, se decía que el mundo estaba dividido en dos bloques, el comunista y el capitalista. En el primero de ellos no existía, supuestamente, la propiedad individual, todo pertenecía al Estado para que este repartiera con el pueblo, otra cosa después es cómo se hacía ese reparto y hoy no vamos a entrar en esos "pequeños" detalles.

Francisco Castro preséntase de novo perante os seus lectores cunha novela dual e escura, na que, dende o presente, nos traslada aos tempos turbios da Guerra Civil. Non podemos falar dunha única trama, senón de dúas que interfiren entre si e que xudan a conformar a propia novela: a primeira, protagonizada por unha investigadora que anda a traballar na descuberta dunha fosa común no ficticio Pazo de Vila Flavia; a segunda, relacionada co achado dun corpo a varios metros de distancia desa fosa, unha rapaza que garda entre as mans un libro de poemas dun autor descoñecido.

Alberto Fortes volve ao primeiro plano da actualidade narrativa cun traballo de corte intimista, cun punto nostálxico e algo de iniciático. 'O verán en Lucenza' é unha novela sobre a memoria e sobre como a memoria debuxa as nosas lembranzas, independentemente da súa veracidade, a través dos ollos dun rapaz, o fillo do Cortizo, que pasa as vacacións de verán na casa das súas tías maiores, nunha aldea do rural galego dos anos 70.

Has leído bien. Hoy vamos a hacer una falsa pizza con la base hecha con coliflor; una receta que es todo un descubrimiento: se hace en muy poco tiempo y el resultado es sorprendentemente bueno.

A presenza de peregrinos xacobeos no territorio tudense está documentada, ao longo dos séculos, en numerosos exemplos da chamada literatura odepórica. Con esta denominación, baseada nun término grego, referímonos á literatura que trata dos acontecementos, vivencias e noticias de todo tipo vividas durante unha viaxe.

Ponteareas 1989. Un busto de Francisco Franco preside a Praza Maior e un alcalde con firmes raices no rexime ditatorial e recoñecidas conviccións franquistas detenta un poder omnímodo na localidade á que chama Puenteareas. Hai só catorce anos que morreu o ditador e apenas oito dunha tentativa de golpe de estado. Ponteareas é un pobo en branco e negro ancorado no nacionalcatolicismo e no que semella que o reloxo do tempo se parou. Nada indica que vaia arrincar.

Inma López Silva regresa ao primeiro plano literario cunha nova proposta narrativa que ten un certo punto inquietante. Inma acostuma a ser unha autora incómoda por provocadora, no sentido de ser capaz de situarnos fronte a un espello como sociedade ou como individuos, para que vexamos a nosa propia imaxe e tomemos consciencia dunha realidade que, na vertixe actual, pode ser que nos pase desapercibida.