Diego Giráldez, «Hotel para coleccionistas discretos»

Diego Giráldez xa nos sorprendeu fai un par de anos co seu libro de relatos «Galería de saldos», descubríndonos un autor con personalidade propia e cun xeito moi peculiar de narrar. Agora pasa do relato curto á novela para presentarnos este «Hotel para coleccionistas discretos», unha historia delirante, por veces grotesca, pero moi divertida, na que se infiltra entre as máis altas esferas do poder para amosarnos a un grupo de auténticos psicópatas que xogan con todos nós ao seu antollo. Unha especie de Club Bildelberg, por poñer o exemplo más coñecido, que xira arredor do coleccionismo de trapalladas como coartada dos seus enredos.

A trama nace logo da morte de Amalia Valverde, unha empresaria de éxito que formou parte do núcleo duro dun grupo de coleccionistas, no que se centra o relato. Amalia encárgalle á súa filla, relacións públicas dun hotel, e a un amigo que tamén formou parte do devandito grupo, a misión de xuntar aos seus membros nunha especie de congreso que se verá revestido de homenaxe á falecida. Nesa xuntanza, os coleccionistas amosarán o peor das súas facianas e participarán nun xogo no que a súa falla de empatía e o seu carácter psicopático quedarán en evidencia e no que ningún deles será capaz de medir as consecuencias dos seus actos.

O relato está impregnado dun punto de irrealidade, sen apenas referencias espaciais alén dunha imaxinada Patria non identificada e da súa cidade principal, Capital Sur. Ambos espazos son adobiados con elementos singulares que, partindo da realidade máis palpable, desdebúxana ata rematar por convertila en algo diferente e por transformar o relato nunha especie de fábula sobre o noso tempo. E todo iso fai da novela un texto transgresor e con momentos delirantes, traballado cunha fina retranca que transforma a lectura en algo áxil e ameno. Porque amparándose no escudo do humor, Diego Giráldez reflicte a realidade como o farían os espellos da rúa do Gato, que diría Valle-inclán, referente lóxico da narración.

Estructuralmente dividida en tres partes, as dúas primeiras son relatadas por distintos narradores, todos eles personaxes desta historia semicoral. O emprego deste recurso apórtalle dinamismo e axilidade á trama, amais de facérnola vivir dende dentro, pensando o que eles pensan e vivindo o que eles viven. Na terceira parte toma a palabra o narrador omnisciente para arrastrarnos cara a un desenlace frenético do que prefiro non dar máis pistas.

Pero o máis destacable desta novela vén sendo, outra volta, ese xeito peculiar que Giráldez ten de narrar, ese emprego de recursos estilísticos e figuras retóricas tan seu que semella que cada frase é toda unha declaración de intencións. As imaxes que é quen de crear son desgarros no noso entendemento, ideas que nos perturban, que nos divirten, que nos entenrecen ou que nos asombran, pero que nunca nos deixarán indiferentes.