Comezar cunha pequena aclaración, tan simple como que os castros era unha forma de hábitat característico da idade do ferro, e foron construídos por grande parte da antiga Europa, sobre todo no espazo que ocupou a cultura celta. Polo tanto chamarlle os castros galegos coa definición “cultura castrexa”, e un grande erro, posto que nas nosas terras habitaba un pobo recoñecido os cales seu nome eran “os Galaicos”, os nosos ancestros, polo que tal vez a definición máis correcta. facéndolle honra a eles, sería “cultura dos castros galaicos”.

Nosa terra no sur oeste galaico, inda e moi rica en canto a festividades e ritos que hoxe pasaron a romarías ou peregrinacións, cunha transformación destas polo cristianismo pero que inda conservan na súa base unha forte pisada tradicional ou pagán. Isto nos leva a que súa orixe sexa moi anterior a propia chegada da fe cristián, facendo delas unha conexión cultural milenaria cos nosos antepasados galaicos, con súas crenzas, celebracións e ritos.

Neste outono, muito se menciona o concello das Neves, pero por desgraza esas mencións son polos tristes e destrutivos lumes que devastaron súas terras e vidas. Pero agora, como se fora un toque de levantarlle a moral a eses danados lares veciños, porei meu gran de area recordando seu glorioso pasado, e tal vez un dos feitos que puido marcar máis mella non só nas terras do Condado, senón en toda a antiga Gallaecia e máis alá, pois nun de seus montes máis emblemáticos puido forxarse o mítico lema “denantes mortos que escravos”.